من رو ببخش فرزند نازنینم

داشتم به این فکر می‌کردم که وقتی‌ که بچه بودم یعنی‌ قبل از مدرسه یا حتا بعدش که مدرسه میرفتم اگر یه روز مامانم مرخصی میگرفت و میموند خونه اون روز برای من جشن بود از خوشحالی‌ نمیدونستم چی‌ کار کنم، البته این روزها خوب خیلی‌ کم بودند البته خوب روزهای تعطیلی‌ دیگه هم بودن ولی‌ من همیشه دوست داشتم که مامان فقط برای من باشه و من و اون ۲ تای با هم حال کنیم، یا بندهٔ خدا عصر که از سر کار میاومد خونه اکثر روزها با هم میرفتم بیرون و یه گشتی تو خیابون میزدیم حالا که خودم بزرگ شدم و انواع و اقسام مسولیتها رو دارم تازه میفهمم که مامانم چقدر من و برادرم رو دوست داشته و چقدر از خودش و از استراحتش میگذشت به خاطر ما.
یک چیزی که اینجا خیلی‌ به چشم می‌خوره تعداد فرزندان و نوع رابطشون با پدر و مادرشون هست. برخلاف اون چیزی که ما همیشه از اینجا در تصورمون بود. اینجا اگر ۲۰ تا بچه هم یه جا جم باشن شما صدای جیغ و گریه و داد و بیداد نمیشنوی، من یادم وقتی‌ تو ایران یه جا مهمونی‌ بودیم که ۲-۳ تا بچه داشتن وقتی‌ که میومدم خونه باید حتما قرص سر درد میخوردم از بس که بچه‌ها با هم دعوا کرده بودن و پدر و مادرها هم به طرفداری از بچشون واسه همدیگه چشو آبرو میومدن.
خیلی‌ قشنگه که اینجا وقتی که بچه کوچیک هست روزهای هفته رو پدر و مادر با هم تقسیم می‌کنن که بتونن از بچه و کارشون مراقبت کنن. البته خیلی‌ از پدر و مادرها بنا بر نوع کار یه مدتی‌ رو مرخصی میگیرن و خودشون رو مشغول بچه می‌کنن. خیلی‌ با مزست یعنی‌ چیزی که ما در ایران کمتر دیدیم پدرا‌های رو که اینجوری از بچه مراقبت کنن عین یک مادر. نه مثل پدرهای ایرانی‌ که مثلا ۱ ساعت از روز رو با بچه میگذرونن تازه بعدش هم مادر بی‌چاره باید بیاد ۲ تا بچه رو تر و خشک کنه ههههههه
متاسفانه در ایران شرایط یه جوریه که زنان در یه جنگ هستن، باید به خودشون و اطرافیانشون و بقیه عالم ثابت کنن که از قدرت اهریمنی برخوردار هستن و از عهده همه کار بر میان حالا این جنگ در نهایت نتیجه‌اش چی‌ میشه خدا عالمه. مادر فکر میکنه که خوب من این همه درس خوندم که یه کاره‌ای بشم برای خودم نمیتونم که کارم رو ول کنم بشینم تو خون کهنه بچه عوض کنم که!!!! از طرفی‌ خوب خانواده هم به در آامد مادر وابسته است یا مادر ترجیح میده که از خودش درامد داشته باشه. کار کردن در محیط بیرون بهش اعتماد به نفس میده. و حتا با وجود این که دوست نداره ولی‌ بچه رو میذاره مهد کودک ممکنه حتا کلی‌ هم غصه بخوره. ممکن که بچه دچار یه مدل‌های سؤ رفتار بشه ولی‌ خوب چاره چیه !!!!!!!! و حالا همهٔ این حرفا چه آسیب‌های میتونه به بچه ( حالا یا در آینده) مادر و در مجموع به کلّ خانواده بزنه هم بماند.
اون بچه نازنین که به اراده خودش به این دنیا نیومده. پدر و مادر با هم تصمیم گرفتن که بچه داشته باشن. من فقط یه چیزی میگم وقتی‌ که ما میخواهیم یه وسیله نو رو  بخریم اولش کلی‌ بالا پایین می‌کنیم که ببینیم میتونیم بخریم یا نه  بعدش که دیگه تصمیم به خرید گرفتیم به گارانتی و این حرفهاش فکر می‌کنیم  وقتی‌ هم که اون وسیله رو آوردیم توخونه کلی‌ مواظبیم که خراب نشه و خلاصه ازش مراقبت می‌کنیم. اون وقت چه جوریه که خیلی‌ وقت‌ها بدون تصمیم بچه دار میشیم، یا وقتی‌ که داریم تصمیم میگیریم فقط هیجان زده ایم که آخ جون بچه!!!!!! ولی‌ به این فکر نمی‌کنیم که این بچه چه احتیاجاتی داره چه جسمی‌ و چه روحی‌ البته برای جسمش خیلی‌ کارها می‌کنیم کل یه اتاق رو می‌کنیم تیر و تخته و از نوزادی تا پیری بچه رو هم براش لباس و کفش میخریم ولی‌ روح بچه توی همهٔ این وسایل گم میشه..... اون وقت هر جا میشینیم میگیم یا میشنویم که چرا این بچه اینقدر ناا آروم است، چرا گریه میکنه چرا لجبازی میکنه و هزار تا چرای دیگه ..... البته خیلی‌ وقتا خودمون هم به عنوان پدر و مادر همینجوری بزرگ شدیم و همه  دورو بری هامون هم همینطوری بودن پس از کجا باید بلد باشیم که بچه رو جور دیگه هم میشه بزرگ کرد؟؟؟؟؟
خوب من مادر و شمای پدر که هر جا میشینیم میگیم من لیسانس و فوق لیسانس.... دارم خوب که چی‌؟؟؟؟؟؟ آخه این تحصیلات باید فکر من رو یه کمی‌ باز کنه و دیدم رو به دنیا عوض کنه و بهم یاد بده که هر کاری یه روش بهینه داره و نباید فقط از سنت‌ها پیروی کرد کلی‌ کتاب، مقاله، تجربه برای تربیت فرزند وجود داره.
من فقط یه حرف دارم و اون هم اینه که بچه برای رشد روحیش به وقت و انرژی پدر و مادر نیز داره و این با مهد کودک و معلم و مربی‌ جایگزین نمیشه. اگر من به عنوان یه مادر و پدر می‌خوام که بچه سالم داشته باشم باید از خودم، هدفم، کارم بگذرم و اون رو وقف بچه کنم حد اقل تا چند سال اول عمر بچه تا از محبت و توجه سیراب بشه.